بروز ناگهانی سندرم کوشینگ در گروهی از معتادان در تهران

مقدمه: با وجود استفاده ی گسترده و فراوان از گلوکوکورتیکوئیدها در حیطه ی پزشکی، گزارش ها از مصرف کاذب (factitious) این مواد، نادر بوده اند. در این مطالعه، شیوع گسترده ی سندرم کوشینگ در معتادانی که بدون آگاهی از وجود ترکیبات گلوکوکورتیکوئید در آمپول های تمجزیک (نام تجاری بوپرونورفین)، موجود در بازارها نباید از آن ها برای کمک به ترک اعتیادشان استفاده کرده بودند، بررسی شد. مواد و روش ها: سوابق پزشکی و پرونده ی 19 بسیار با تشخیص نهایی کوشینگ ایاتروژن مرور شد. برای یافتن گلوکوکورتیکوئیدهای عمده روش کروماتوگرافی مایع ـ جرم سنجی (lc-mass) mass spectrometry analysis به کار رفت. یافته ها: بوپرونورفین در ویال ها وجود نداشت. هر ویال حاوی 4/0 میلی گرم دگزامتازون دی سدیم فسفات و نیز مخلوطی از دی استیل مورفین (هروئین)، استیل کدئین و فنیرامین بود. طول مدت مصرف تمجزیک توسط بیماران (18-1)5/4 ماه و تعداد آمپولی که در هر روز استفاده کرده بودند، (20-2) 5/6 عدد بود. یافته های فیزیکی بیماران در مطالعه ی ما تفاوت عمده ای با موارد کوشینگ درونزاد کلاسیک نداشت اما سطح کورتیزول سرم و ادرار آنها سرکوب شده بود و پنج نفر به مشکلات مهم دچار شده بودند. نتیجه گیری: سندرم کوشینگ در اثر مصرف پنهانی و ندانسته ی استروئیدها ممکن است در معتادان هر جامعه بیشتر از افراد سالم آن به وجود بیاید، ظن قوی لازمه ی تشخیص این موارد از کوشینگ برونزاد است. هرگاه در معتادان با ظاهری کوشینگوئید مواجه شدیم، باید احتمال استفاده از داروهای بازار سیاه با محتویات کورتیکوستروئیدی را مد نظر قرار دهیم.